#Արցախ

«Sunrise Stepanakert» փառատոնի համահիմնադիր Շուշան Քեշիշյանը ԵՐԵՎԱՆին պատմել է հետպատերազմական Արցախում առաջին մշակութային փառատոնը կազմակերպելու և այնտեղ հիմնավորվելու մասին։

Ստեփանակերտի բնավորությունը, ճարտարապետությունն ու քաղաքաշինական իրավիճակը՝ ըստ ճարտարապետ Մանուշակ Տիտանյանի, որն արդեն երեք տասնամյակ ապրում ու աշխատում է Արցախի մայրաքաղաքում։

ԵՐԵՎԱՆը գնացել էր լուսանկարիչ Արեգ Բալայանի տուն՝ լսելու իր ու մի քիչ նաև իր կնոջ՝ Լուսին Աթաբեկյանի Ստեփանակերտի մասին։

Ինչպես ռեժիսոր Նորա Մարտիրոսյանը Ստեփանակերտի օդանավակայանի մասին ֆիլմ նկարահանեց, որն ընդգրկվեց Կաննի կինոփառատոնի պաշտոնական ծրագրում ու վավերագրեց 2020-ից հետո արդեն կորսված շատ տարածքներ։ Պատմում է «Երբ որ քամին հանդարտվի ֆիլմի» հեղինակը։

Ինչպես և ինչու արցախցի Ազատը բացեց Ստեփանակերտի միակ ու անկրկնելի «Բարդակ» փաբը, և ի՞նչ կարիք կա այս խառը ժամանակներում դրանից բացի ստեղծելու «Մառանը» (որի տարածքում առայժմ ապրում են Դանթե և Բեատրիչե ոչխարները)։

Բոլոր ճանապարհները վաղ թե ուշ կբացվեն ու մենք նորից կկարողանանք ճամփորդել Արցախ։ Ահա, թե ինչ կարելի է անել, եթե մի արևոտ օր հայտնվել եք Ստեփանակերտում և ունեք 48 ժամ։

Ծանրագույն կորուստներից հետո չպարտված ու չընկճված արցախցուն միշտ ուժ է տալիս «Մենք ենք մեր սարերը» կոթողը, որը հաստատակամ ու ամուր կանգնած է մայր հողի վրա: Քանդակագործ Սարգիս Բաղդասարյանի որդին՝ հոր մասնագիտական ձիրքն ունեցող Աշոտ Բաղդասարյանը, պատմել է իր հուշերն ու կոթողի մասին մանրամասներ ներկայացրել:

Ինչպես Արեգ Բալայանն ու «Այբ» դպրոցի ֆոտոխմբակի սաները մեկնեցին Արցախ ու վավերագրեցին տեղի դրամատիկական թատրոնի մշուշոտ ներկան։

Նրանց արմատներում առաջին հայացքից Արցախ տանող ոչ մի թել չկա, կյանքի նախնական սցենարներում չէր էլ ենթադրվում, որ մի օր իրենց կյանքը չեն պատկերացնի առանց այս հողի: Մեկ անգամ այցելած ու մեկընդմիշտ ճակատագիրն Արցախի հետ կապած մարդիկ պատմում են՝ ինչպես սիրահարվեցին մեր մեծ հայրենիքի այս փոքրիկ, բայց կարևորագույն կետին: