Դիսքոչարին ներկայացնում է․ «Tehrangeles Vice»
Դիսքոչարի լոսանջելեսյան լեյբլը ներկայացնում է նոր հավաքածու, որ ներառում է 1980-90-ականների իրանական աքսորյալ փոփ-կատարումներ, որոնցից շատերն առաջին անգամ են հասանելի դառնում լայն լսարանին։ Նոր նախագծի մասին ԵՐԵՎԱՆը շփվել է լեյբլի համահիմնադիր Զաքարի Ասդուրյանի հետ։
10.11.2025Դիսքոչարին Լոս Անջելեսում հիմնված անկախ լեյբլ և արխիվային նախագիծ է, որը նվիրված է հայկական ու համաշխարհային ներգաղթյալ համայնքների թերբացահայտված ռիթմերի բացահայտմանը, պահպանմանը և վերաթողարկմանը: Հիմնադրված սփյուռքի ձայնային լանդշաֆտները՝ հայկական դիսկո ձայնագրություններից մինչև Մերձավոր Արևելքի սինթեզատորային փորձեր, հետագծելու առաքելությամբ՝ լեյբլը պարային երաժշտությունը դիտարկում է որպես մշակութային արխիվ և սոցիալական պատմություն: Յուրաքանչյուր թողարկում ուղեկցվում է խորը հետազոտությամբ, լայնածավալ գծային նոտաներով և բարձրորակ հրատարակություններով, ինչը Դիսքոչարիին դիրքավորում է ոչ միայն որպես վերաթողարկող լեյբլ, այլև որպես անտեսված ձայնային հեղափոխությունների կուրատոր:
Իմ կասետն իմ զենքն է
Իրանական փոփ երաժշտության պատմությունը չի ավարտվել 1979 թվականի հեղափոխությամբ, այն պարզապես փոխել է իր հասցեն։ Լոս Անջելեսում, Վեստվուդի, Գլենդելի և Սան Ֆեռնանդո հովտի երկայնքով, ծնվել է ձայնի նոր աշխարհ՝ Թեհրանջելեսը, որը Թեհրան + Լոս Անջելեսի համադրություն է և Իրանի աքսորյալ փոփ մշակույթի անսպասելի կենտրոնը։
Այս սագայի սրտում համեստ կասետային ժապավենն է։ Էժան արտադրվող, հեշտ կրկնօրինակվող, գրեթե չվերահսկվող կասետները սկզբնական տարածման վիրուսային միջոցն էին։ Հետաքրքիր է, որ նախկինում դրանք Այաթոլլահ Խոմեյնիի ելույթները Իրան էին բերում հեղափոխությունից առաջ, իսկ հետո, դրամատիկ շրջադարձով, աքսորված իրանցի արտիստները արգելված փոփը հետ էին բերում երկիր։
Հարսանեկան տաշ-տուշ
Տասնամյակներ շարունակ Թեհրանջելեսի արտիստները հիմնականում սահմանափակվում էին հարսանիքներով, մեհմունիներով (մասնավոր երեկույթներ) և սփյուռքի համայնքային միջոցառումներով։ Գրեթե յուրաքանչյուր արտիստ ի վերջո ձայնագրում էր պարզունակ մոտրեբի երգեր, ինչը էլ ավելի էր ամրապնդում ժանրի ցածրակարգ լինելու համբավը։ Սակայն այդ կոմերցիոն թողարկումների տակ թաղված էր մեկ այլ շերտ՝ աչքի ընկնող գեղարվեստական հավակնությունների երաժշտություն, որը խառնում էր պարսկական զգացմունքները դարաշրջանի հնչյունների հետ՝ պոստ-դիսկո սինթեզատորներ, ռեգգի գրուվներ, լատինական ֆյուժն, հևի-մետալ կիթառային սոլոներ, էլեկտրոնային բիթեր։
Այս ժողովածուն պնդում է, որ այս երգերը արժանի են ճանաչման ոչ միայն որպես զվարճանք, այլև որպես մշակութային դիմադրություն։ «Այս երգերն ապացուցում են, որ Թեհրանջելեսը պարզունակ զվարճացողների հետադիմական համայնք չէր, - բացատրում է Դիսքոչարիի համահիմնադիր Զաքարի Ասդուրյանը, - Նրանք քաջարի մտածողներ և հայրենասերներ էին, նվիրված իրենց արհեստին և հայրենիքին»։
Հոլիվուդյան կապեր, պարսկական սոուլ
Հոլիվուդի հետ հարևան լինելն ուներ իր առավելությունները։ Թեհրանջելեսի շատ ձայնագրություններում ներգրավված էին սեսիոն երաժիշտներ և ինժեներներ, որոնք աշխատել են ամերիկյան փոփի ամենամեծ անունների հետ։ Այս հարևանությունը բարձրացրեց երաժշտության տեխնիկական որակը՝ համապատասխանեցնելով այն ամերիկյան չափանիշներին, նույնիսկ այն դեպքում, երբ դրա տեքստերն ու մեղեդիները հետևում էին դարավոր պարսկական ավանդույթներին։ Արդյունքը հիբրիդային, սահմանազուրկ և՝ չնայած Իրանում իր ընդհատակյա կարգավիճակին, բացարձակապես գլոբալ էր։
Հակահեղափոխական սաունդթրեք
«Tehrangeles Vice»-ով Դիսքոչարին այս երաժշտությունը ներկայացնում է որպես «հակահեղափոխության լրացուցիչ սաունդթրեք»։ Հավաքածուն և՛ արխիվային է, և՛ ապստամբական, պնդելով, որ այս անտեսված ձայնագրությունները մասունքներ չեն, այլ մշակութային անհնազանդության, դիմադրողականության և ուրախության կենդանի վկայություններ։
Թեհրանջելեսյան երաժշտությունը ոճական հեղափոխություն էր՝ քաղաքական ատամներով։ Այն գայթակղում էր պարային ռիթմերով՝ միաժամանակ խաթարելով ավտորիտարիզմը։ Այն արգելված էր, բայց սիրված։ Եվ հիմա, այս վինիլային վերածննդի շնորհիվ, այն նորից արդիական է դառնում։
